Οι δύο φάσεις της εξέλιξης της νόσου Alzheimer

Πειραματικά μοντέλα επιβεβαιώνουν τη διαχρονική αποσύνδεση του σχηματισμού της β-αμυλοειδούς πλάκας από τις νευροεκφυλιστικές διεργασίες στη νόσο Αλτσχάιμερ.

Στην εργασία αυτή, οι προσεγγίσεις που απευθύνονται στις β-αμυλοειδείς πλάκες είχαν αποτέλεσμα μόνο σε πολύ πρώιμες, προ-αμυλοειδείς φάσεις της νόσου. Ως εκ τούτου, οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι οι μελλοντικές θεραπείες για τη νόσο Alzheimer που θα στοχεύουν στις πλάκες β-αμυλοειδούς θα πρέπει να ξεκινούν πολύ νωρίτερα.

Ο σχηματισμός και η εναπόθεση πλακών β-αμυλοειδούς στο κεντρικό νευρικό σύστημα είναι οι κύριες αιτίες της νόσου Αλτσχάιμερ.

Ωστόσο, υπάρχει ασθενής μόνο συσχέτιση μεταξύ της ποσότητας των εναποθέσεων και των κλινικών συμπτωμάτων. Επομένως, φαίνεται λογικό να υποθέσουμε ότι η εξέλιξη της νόσου Alzheimer είναι επίσης ανεξάρτητη από τις πρωτεϊνικές εναποθέσεις.

Οι ερευνητές από την επιστημονική ομάδα του Mathias Jucker στο Ινστιτούτο Hertie για την Κλινική Έρευνα του Εγκεφάλου, το Πανεπιστήμιο του Tübingen και το Γερμανικό Κέντρο Νευροεκφυλιστικών Νοσημάτων (DZNE), είναι οι πρώτοι που απέδειξαν την αποσύνδεση των εναποθέσεων από τον νευροεκφυλισμό που ακολουθεί, πειραματιζόμενοι με ποντίκια για τη νόσο του Alzheimer.

Στα πειράματά τους, οι επιστήμονες ανέστειλαν τον σχηματισμό αμυλοειδικών πλακών σε διάφορα στάδια της νόσου στα ποντίκια. Παράλληλα, μετρήθηκαν στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό των ποντικών οι ελαφρές αλυσίδες νευροϊνιδίων (NFL), οι οποίες χρησίμευσαν ως βιοδείκτες για νευροεκφυλιστικές διεργασίες.

Ωστόσο, όπως είναι γνωστό στον άνθρωπο, στα ποντίκια σημειώθηκαν κατά τον ίδιο τρόπο σημαντικές καθυστερήσεις μεταξύ της έναρξης της εναπόθεσης του β-αμυλοειδούς και της αύξησης των NFL. Αυτά διαρκούν τουλάχιστον 10 χρόνια στον άνθρωπο έναντι 8-9 μηνών στα ποντίκια.

Όταν ο αποκλεισμός του αμυλοειδούς ξεκίνησε σε πολύ πρώιμα προαμυλοειδή στάδια (χωρίς εναποθέσεις) τόσο σε βραχυπρόθεσμες όσο και σε μακροπρόθεσμες θεραπείες, τόσο η εναπόθεση β-αμυλοειδούς όσο και η μικρογλοιακή ενεργοποίηση έφθασαν στο 10% και 30%, αντίστοιχα, στα ίδια επίπεδα που παρατηρήθηκαν σε ποντίκια από την ομάδα ελέγχου που έλαβαν θεραπεία.

Όταν ο σχηματισμός β-αμυλοειδούς πλάκας μειώθηκε σε μεταγενέστερα στάδια της νόσου, το επίπεδο της πρωτεΐνης NfL στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό αυξήθηκε αμετάβλητα. Οι νευροεκφυλιστικές διεργασίες παρέμεναν ενεργές και συνέβαιναν ανεξάρτητα από τις εναποθέσεις.