Η πιπίλα ουσιαστικά λειτουργεί ως υποκατάστατο της μητρικής θηλής και λειτουργεί ως μέσο καταπολέμησης της ακατάσχετης γκρίνιας ενός μωρού. Ουσιαστικά, υποκαθιστά τη μητρική θηλή και εμποδίζει τα βρέφη να πιπιλίζουν συχνά τον αντίχειρά τους, που στην ουσία είναι ο ‘φυσικός τρόπος’, θα λέγαμε, υποκατάστασης της μητρικής θηλής. Γιατί γίνεται αυτό;
Γιατί τα έμβρυα και τα βρέφη έχουν έντονα ανεπτυγμένο το ένστικτο του θηλασμού, που από τη μια μεριά ικανοποιεί τη ζωτική ανάγκη της διατροφής, από την άλλη όμως ο αντίχειρας ή η πιπίλα αντικαθιστούν την σύνδεσή τους με την ίδια τη μητέρα και τα ηρεμούν.
Η πιπίλα για πολλές μητέρες ήταν και είναι σωτήρια, αλλά για τα μωρά δεν είναι ό,τι καλύτερο, κυρίως μάλιστα εάν παραταθεί η χρήση της πέραν του 4ου έτους της ηλικίας τους.
Πολλοί ειδικοί βλέπουν μόνον αρνητικές επιπτώσεις στην πιπίλα: Είναι βολικό να υπάρχει μια εναλλακτική λύση στο θηλασμό, που να ηρεμεί το μωρό. Συχνά μάλιστα κάποιες μητέρες βουτάνε την πιπίλα στη μερέντα ή σε κάτι που αρέσει στο μωρό. Τακτική που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε τερηδόνα. Επίσης από την κατάχρηση της πιπίλας στραβώνουν οι μπροστινοί κοπτήρες και προεξέχουν.
Σύμφωνα με τους λογοθεραπευτές, τα βρέφη δεν πρέπει να κάνουν χρήση πιπίλας μετά το 2ο έτος της ηλικίας τους. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους και τους παιδιάτρους μπορεί να παραταθεί η χρήση της μέχρι και το 3ο έτος.
Τελικά επιτρέπεται ή όχι η πιπίλα; Ναι, λένε πρόσφατες έρευνες, διότι λειτουργεί προληπτικά κατά του θηλασμού των δακτύλων, συνήθεια που μπορεί να είναι η φυσική εναλλακτική λύση, αλλά έχει σοβαρές συνέπειες στην ανάπτυξη της παιδικής οδοντοστοιχίας. Επιπλέον η χρήση της πιπίλας εξαρτάται από τη μητέρα, ενώ η χρήση του δακτύλου μόνον από το μωρό.
Πάντως πιπίλες χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, οι αρχαίοι Έλληνες και οι Κέλτες.
premium.paratiritis
{{dname}} - {{date}}
{{body}}
Απάντηση Spam
{{#subcomments}} {{/subcomments}}