Νέα θεραπεία για την οστεοαρθρίτιδα

Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η οστεοαρθρίτιδα θεωρούνταν το αποτέλεσμα της φθοράς λόγω μεγάλης ηλικίας. Εν τω μεταξύ, η υποβάθμιση του αρθρικού χόνδρου συνδέεται όλο και περισσότερο με φλεγμονώδεις και μεταβολικές διεργασίες στην άρθρωση.

Μια επιστημονική ομάδα υπό την καθοδήγηση της πανεπιστημιακής κλινικής της Βιέννης μπορεί να έχει βρει ένα νέο σημείο εκκίνησης για τη διάγνωση και τη θεραπεία. Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο εξειδικευμένο περιοδικό "Annals of Rheumatic Diseases". Το ενδιαφέρον εστιάζεται σε μια πρωτεΐνη (c-Fos).

Δείγματα χόνδρου από ανθρώπους και ποντίκια με οστεοαρθρίτιδα παρουσιάζουν αυξημένα επίπεδα της c-Fos.

Αυτό επιβεβαίωσαν οι μελέτες που διεξήγαγαν οι ερευνητές με επικεφαλής τον μοριακό γενετιστή Erwin Wagner (Κλινικό Ινστιτούτο Εργαστηριακής Ιατρικής και Τμήμα Δερματολογίας στην πανεπιστημιακή κλινική της Βιέννης) σε συνεργασία με συναδέλφους τους στο Karolinska Institutet της Στοκχόλμης.

Η πρωτεΐνη εκκρίνεται από τα κύτταρα του χόνδρου ως απάντηση στα σήματα οστεοαρθρίτιδας και παίζει ρόλο στην προστασία του χόνδρου.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το επίπεδο της c-Fos συνδέεται με τη σοβαρότητα της οστεοαρθρίτιδας. Σε ιδιαίτερα σοβαρές μορφές, η πρωτεΐνη απουσιάζει ακόμη και εντελώς.

Επιπλέον, η ομάδα αποκρυπτογράφησε τον μηχανισμό στον μεταβολισμό των χόνδρινων κυττάρων που ελέγχει την παραγωγή και τη συσσώρευση της c-Fos. "Τα ευρήματά μας είναι ένα σημαντικό βήμα προς την ανάπτυξη στοχευμένων θεραπειών με φάρμακα που βασίζονται στον πρόσφατα ανακαλυφθέντα μηχανισμό ελέγχου της έκφρασης της c-Fos στα κύτταρα του χόνδρου", δήλωσε ο Wagner.

Η οστεοαρθρίτιδα είναι η πιο συχνή εκφυλιστική ασθένεια των αρθρώσεων, σύμφωνα με την πανεπιστημιακή κλινική, και μπορεί να εμφανιστεί σε διάφορα σημεία. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του Π.Ο.Υ, τα γόνατα προσβάλλονται σε περισσότερους από 300 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως και τα ισχία σε περίπου 240 εκατομμύρια.

Αναμένεται περαιτέρω αύξηση λόγω της αύξησης των παραγόντων κινδύνου, όπως η παχυσαρκία ή η γήρανση του πληθυσμού.

Η νόσος συνδέεται με έντονο πόνο, υποβαθμίζει μαζικά την ποιότητα ζωής και μπορεί επίσης να οδηγήσει σε αναπηρίες λόγω της απώλειας της λειτουργίας των αρθρώσεων.

Επί του παρόντος, η κύρια εστίαση της θεραπείας είναι η ανακούφιση από τον πόνο, η διατήρηση της λειτουργίας και της κινητικότητας των αρθρώσεων στο μέτρο του δυνατού και η μείωση της φλεγμονής.