Αγγλικός όρος

Cushing′s syndrome

Ορισμός

Τα σημεία και συμπτώματα τα οποία προκαλούνται από την παρατεταμένη έκθεση σε περίσσεια γλυκοκορτικοειδών ορμονών. Τα γλυκοκορτικοειδή εκκρίνονται φυσιολογικά από τα επινεφρίδια· παρ' όλα αυτά, το σύνδρομο του Cushing είναι παρενέργεια της φαρμακολογικής χρήσης στεροειδών στη θεραπεία φλεγμονωδών νόσων, όπως η αντιδραστική αναπνευστική νόσος, ή η αρθρίτιδα. Η περίσσεια γλυκοκορτικοειδών, η οποία προέρχεται από υποφυσιακά ή επινεφριδιακά αδενώματα ή από την παραγωγή υπερβολικών επιπέδων φλοιοεπινεφριδιοτρόπου ορμόνης, είναι εξαιρετικώς σπάνια (καλείται νόσος του Cushing).

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ: Ο προσβεβλημένος ασθενής μπορεί να αναφέρει μυϊκή αδυναμία, λέπτυνση του δέρματος, ευκολία μωλωπισμού, πρόσληψη βάρους, αποστρογγύλωση των προσωπικών χαρακτηριστικών (φεγγαροπροσωπία), ή ψυχολογική κατάθλιψη. Μπορεί να παρουσιασθούν συμπτώματα σακχαρώδους διαβήτη, όπως δίψα, πολυουρία, και πολυφαγία επειδή οι γλυκοκορτικοειδείς ορμόνες διαταράσσουν τη δράση της ινσουλίνης. Κατά τη φυσική εξέταση, οι ασθενείς μπορεί να εμφανίζουν παχυσαρκία, η οποία επηρεάζει το πρόσωπο, την άνω ράχη και τον κορμό, αλλά όχι τα άκρα. Το κοιλιακό δέρμα μπορεί να σημαδεύεται από πορφυρές γραμμές καλούμενες ραβδώσεις. Συχνά, παρουσιάζεται υπέρταση.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ: Το σύνδρομο του Cushing το οποίο προκαλείται από χρόνια χρήση στεροειδών ορμονών, μπορεί να βελτιωθεί εάν τα στεροειδή χορηγούνται κάθε δεύτερη ημέρα, ή εάν οι υψηλές δόσεις αυτών των φαρμάκων μπορούν να ελαττωθούν σταδιακά. Όταν εμφανίζεται νόσος του Cushing, συνήθως απαιτείται χειρουργική αφαίρεση του υπεύθυνου αδενώματος.

ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΑΣΘΕΝΟΥΣ: όταν απαιτείται παρατεταμένη χορήγηση θεραπευτικών δόσεων φλοιοεπινεφριδιακών ορμονών, όπως π.χ. για υποκατάσταση, ο ασθενής παρακολουθείται για ανεπιθύμητες επιδράσεις. Χορηγείται δίαιτα υψηλή σε πρωτεΐνη και κάλιο, αλλά χαμηλή σε θερμίδες, υδατάνθρακες και νάτριο. Βοηθείται ο ασθενής να προσαρμοσθεί στις μεταβολές της σωματικής εικόνας του και της δύναμής του. Προσφέρεται ρεαλιστικός εφησυχασμός και συναισθηματική υποστήριξη και ο ασθενής ενθαρρύνεται να εκφράζει τα αισθήματά του σχετικά με τις απώλειες καθώς και να αναπτύξει θετικές στρατηγικές αντιμετώπισης. Συνιστάται περιοδική ανάπαυση και προσφέρεται βοήθεια για την κίνηση, ιδιαίτερα με τις κινήσεις που απαιτούν δύναμη στο βραχίονα και στον ώμο. Λαμβάνονται μέτρα ασφαλείας, ώστε να αποφευχθούν οι πτώσεις. Η διδασκαλία του ασθενούς, πρέπει να περιλαμβάνει πληροφορίες σχετικά με τον κίνδυνο ανάπτυξης σακχαρώδους διαβήτη, καταρρακτών, ευκολίας μωλωπισμών και λοιμώξεων.