Όταν ο/η σύντροφός μας αντιμετωπίζει δυσκολίες, συνήθως η άμεση και αυθόρμητη αντίδρασή μας είναι αυτή της συμπόνιας. Επειδή δεν μας αρέσει να τον/ την βλέπουμε να υποφέρει, κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να τον/την βοηθήσουμε.

Βέβαια όταν γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι οι δυσχέρειες που μας ταλαιπωρούν είναι μικρής διάρκειας, π.χ μια γρίπη, μας είναι συνήθως πιο εύκολο να αναλάβουμε τον ρόλο του «φροντιστή» ή να ανταλλάσσουμε θέσεις με έναν τρόπο μάλιστα που εξυπηρετεί την ευημερία της σχέσης μας.
Ωστόσο όταν οι αντιξοότητες επιμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι πιθανό να υιοθετήσουμε τον συγκεκριμένο ρόλο με έναν τέτοιο τρόπο που θα παραμελεί πλευρές του εαυτού μας ή θα αγνοεί δικές μας ανάγκες.

Η ανάληψη του ρόλου του «φροντιστή» μπορεί να συμβάλλει θετικά στην αίσθηση της ταυτότητάς μας και να νοηματοδοτήσει την δράση μας ή την ζωή μας γενικότερα. Έτσι μπορεί να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας να προσφέρουμε, να συνεισφέρουμε στην καθημερινότητα άλλων ανθρώπων και να ενισχύσουμε την αίσθηση της αυτοαξίας μας στα πλαίσια μιας σχέσης.

Παρόλα αυτά η αφοσίωσή μας σε αυτόν τον ρόλο είναι πιθανό κάποια στιγμή με την πάροδο του χρόνου να μας κοστίσει την διάθεση ή τις αντοχές να επιδιώξουμε την κάλυψη άλλων σημαντικών αναγκών που πιθανά έχουμε. Ίσως έρθει εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιήσουμε ότι «αυτός ο τρόπος να φροντίζω τον σύντροφό μου δεν λειτουργεί καλά για μένα».

Ακόμα κι αν δεν έχουμε πολύ καθαρή εικόνα της δυσχέρειάς μας, η συνειδητοποίηση μπορεί να έρθει με την μορφή μιας ξαφνικής παρόρμησης να βγούμε από την σχέση. Καθώς ο χρόνος περνά υπάρχει περίπτωση αυτή η τάση να σχηματοποιηθεί σε θέμα «ζωής ή θανάτου». Μπορεί να φανταζόμαστε ότι ο μόνος τρόπος να επιβιώσουμε θα είναι να τερματίσουμε αυτήν την σχέση. Η αλήθεια είναι ότι αρκετές σχέσεις φτάνουν στο τέλος τους σε αυτήν την φάση.

Αν παρόλα αυτά καταφέρουμε, πριν μας καταβάλλει η εξάντληση, να αναγνωρίσουμε τί είναι σημαντικό για εμάς να συντηρήσουμε αναλαμβάνοντας τον ρόλο του φροντιστή, ποιες πλευρές της ταυτότητάς μας, των προτιμήσεών μας να διατηρήσουμε ζωντανές, ίσως τότε επιλέξουμε να μείνουμε στην σχέση, δημιουργώντας κάποια όρια αυτοπροστασίας.

Βέβαια υπάρχει περίπτωση στην αρχή, να θέσουμε πολύ αυστηρά όρια, χρωματίζοντάς τα μάλιστα με δόσεις δυσαρέσκειας, καθώς ίσως να μην εμπιστευόμαστε την δυνατότητα που έχει ο εαυτός μας να επιδιώξει την ικανοποίηση των αναγκών μας. Πιθανόν να αναλωθούμε στην επίρριψη ευθυνών στον/ην σύντροφό μας, κατηγορώντας τον/την για όλες αυτές τις επιδιώξεις που έμειναν ανικανοποίητες στο παρελθόν.

Από την πλευρά του συντρόφου μας τώρα, ενδεχομένως αυτά τα αυστηρά όρια αυτοπροστασίας που αποτυπώνουν την δυσαρέσκειά μας, να γίνουν αντιληπτά και να βιωθούν σαν μια μορφή τοίχους που υψώνουμε απέναντί του ή σαν έναν τρόπο απώθησής του.

Σε αυτήν την φάση της διαδικασίας μετασχηματισμού, μετακινούμαστε από αυτό που δεν θέλουμε (να χάσουμε τον εαυτό μας) με την πεποίθηση ότι η επιβίωσή μας απειλείται μέσα στην σχέση. Μπορεί λοιπόν, να παρατηρήσουμε μια αίσθηση ότι πρέπει να παλέψουμε για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας.

Η εμπιστοσύνη συνήθως χτίζεται με τον καιρό καθώς εμείς οι ίδιοι αποκτούμε μεγαλύτερη συναίσθηση των αξιακών κατευθύνσεων, των προτιμήσεων που διαμορφώνουν την δυναμική στον ρόλο του φροντιστή, όταν εκφράζουμε αυτές τις ανάγκες και ο σύντροφός μας ανταποκρίνεται στα αιτήματά μας εφόσον του γίνουν γνωστά με σαφή και προσδιορισμένο τρόπο και κατανοητά για την σημασία τους.

Καθώς λοιπόν αναπτύσσεται αυτού του είδους η εμπιστοσύνη μέσα στο ζευγάρι και ανταποκρινόμαστε με συνέπεια στις ανάγκες μας, αποφορτίζεται η ενέργεια των συγκρούσεων και μπορούμε να απολαύσουμε την ηρεμία στην σχέση μας. Είναι σημαντικό να μετακινούμαστε προς την κατεύθυνση που θέλουμε να δώσουμε στην ζωή και την σχέση μας και όχι απλά να απομακρυνόμαστε από μια κατεύθυνση υπό τον φόβο της απειλής.

Όταν λοιπόν καλούμαστε να δημιουργήσουμε από κοινού με τον/την σύντροφό μας την προτιμώμενη κατεύθυνση για την σχέση μας, τον τόπο συνάντησής μας που θα μας συνδέει και θα αντανακλά όλα αυτά που αποζητούμε στην σχέση μας, σημαίνει ότι είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη αλληλεξάρτησης και την ανάγκη συνεργασίας.

Σε αυτήν την φάση μας έχει εγκαταλείψει η παρόρμηση να θέσουμε αυτά τα υπερβολικά όρια. Μπορούμε έχοντας ως βάση μας την εμπιστοσύνη, να προχωρήσουμε με τον σύντροφό μας σε διάλογο και να διαπραγματευτούμε με φροντίδα ο ένας για τον άλλο έως ότου βρεθεί ένας τρόπος να ικανοποιηθούν όλες οι ανάγκες.

 

Ειδήσεις υγείας σήμερα
Πώς ο διαβήτης κύησης επηρεάζει τα νεογνά
Όχι από τον γερμανό υπουργό Υγείας στην απαγόρευση των τσιγάρων
Ποιες ιατρικές ειδικότητες μπορούν να κάνουν επεμβάσεις αποκατάστασης μαστού [εγκύκλιος]