Εννέα στους δέκα παιδιάτρους (89%), σύμφωνα με πρόσφατη έχουν ήδη έρθει αντιμέτωποι με μια τραυματική εμπειρία κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας. Σύμφωνα με την έρευνα, δύο στους τρεις γιατρούς δήλωσαν ότι τέτοια στρεσογόνα περιστατικά έχουν ήδη συμβεί αρκετές φορές. Ως παραδείγματα αναφέρθηκαν ιδιαίτερα συχνά επιθετικοί ασθενείς ή συγγενείς καθώς και απροσδόκητοι θάνατοι.
Για τη μελέτη που δημοσιεύθηκε την σήμερα, περίπου 420 από τους 2.100 παιδίατρους που ρωτήθηκαν συμπλήρωσαν ένα ερωτηματολόγιο. Η έρευνα διεξήχθη από την Ένωση "Second Victim" ("Δεύτερο θύμα") σε συνεργασία με την Αυστριακή Εταιρεία Παιδιατρικής και Εφηβικής Ιατρικής (ÖGKJ), το Ινστιτούτο Οικονομίας της Υγείας και Ασφάλειας των Ασθενών του Βισμπάντεν (WiHelP) και το Κέντρο Εκπαίδευσης Επείγουσας Ιατρικής στο Σίνγκεν e.V. (NOTIS). Η πρώτη ποσοτική μελέτη έρευνας στην Αυστρία σχετικά με το θέμα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Healthcare".
"Δεύτερο θύμα" είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τους φροντιστές, όπως γιατρούς, νοσηλευτές και φυσιοθεραπευτές, οι οποίοι έχουν υποστεί τραύματα λόγω ενός απρόβλεπτου περιστατικού, ενός ιατρικού λάθους ή μιας βλάβης του ασθενούς. Εάν η εμπειρία δεν αντιμετωπιστεί, το άτομο που έχει πληγεί μπορεί να αναπτύξει ψυχολογικά και σωματικά συμπτώματα ασθένειας, τα οποία μπορεί να οδηγήσουν σε εργασιακούς περιορισμούς, αναρρωτικές άδειες και τελικά ακόμη και σε εγκατάλειψη του επαγγέλματος. Περισσότερο από το 70% των ερωτηθέντων δεν γνώριζαν τον όρο "δεύτερο θύμα" στην έρευνα.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι, εκτός από τη νομική συμβουλευτική, τα θύματα θα ήθελαν να έχουν χαμηλού βαθμού επικοινωνία με τους συναδέλφους. Η εργασία στον τομέα της ιδιωτικής πρακτικής αποτελεί επί του παρόντος αυξημένο κίνδυνο να πληγεί κανείς από το φαινόμενο του "δεύτερου θύματος".
Οι συγγραφείς της μελέτης τάσσονται υπέρ της εισαγωγής προγραμμάτων υποστήριξης, όπως η αλληλοϋποστήριξη, τόσο στο ιδιωτικό ιατρείο όσο και στο νοσοκομείο. Αυτό θα ήταν επίσης ζητούμενο από το υγειονομικό προσωπικό. Με τέτοια προγράμματα θα μπορούσαν επίσης να μειωθούν οι αναρρωτικές άδειες και ο κύκλος εργασιών του προσωπικού, σύμφωνα με τους συγγραφείς της μελέτης.
"Χρειαζόμαστε δομές ψυχοκοινωνικής υποστήριξης για τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας, διότι μας αφορά όλους. Αν είμαστε εμείς άρρωστοι, δεν μπορούμε να φροντίσουμε επαρκώς τους ασθενείς", λέει η Eva Potura, ιδρύτρια του συλλόγου και πρόεδρος του "Δεύτερου θύματος" ενόψει της Ημέρας Ασφάλειας Ασθενών στις 17 Σεπτεμβρίου.
{{dname}} - {{date}}
{{body}}
Απάντηση Spam
{{#subcomments}} {{/subcomments}}