Η βίωση ενός μεγάλου αριθμού ανεξέλεγκτων εξωτερικών γεγονότων, η πολυπλοκότητα των ραγδαία εξελισσόμενων νέων τεχνολογιών, η απρόσωπη λειτουργία των αγορών και η εφιαλτική κατάσταση στον τομέα της εργασίας έχουν δημιουργήσει στο σύγχρονο άτομο ένα κλίμα αγωνίας και φόβου για την τύχη του και έναν υπολογιστικό τρόπο σκέψης, που συνίσταται στον ορθολογικό συνδυασμό σκοπών και μέσων και περιστέλλει τον αυθορμητισμό της ανθρώπινης δράσης.

Με τον τρόπο αυτό ευνοούνται αρνητικές στάσεις ζωής, που καλλιεργούν την απάθεια, τον κυνισμό, την καχυποψία και την εσωστρέφεια και τοποθετούν ακόμα και τις ανθρώπινες σχέσεις σε αυστηρά χρονικά πλαίσια, τις τυποποιούν και τους στερούν κάθε συναισθηματικό στοιχείο.

Πολλοί σύγχρονοι κοινωνιολόγοι έχουν διερευνήσει τον παράδοξο τρόπο με τον οποίο η απελευθέρωση και η εξατομίκευση της νεωτερικότητας συνοδεύτηκαν από την αλλοτρίωση της μοναχικής μας ύπαρξης, την απομόνωση και το αίσθημα της ξενικότητας απέναντι στην κοινωνία, στους άλλους και στον ίδιο μας τον εαυτό (Berger, 1973).

Παράλληλα, η φύση των μοντέρνων θεσμών δημιούργησε την εξάρτηση των σύγχρονων ατόμων από αφηρημένα συστήματα και απρόσωπες αρχές, που αποκρίνονται μόνο με στατιστικό τρόπο όταν δεν αποδίδουν όσα αποτελέσματα αναμένονται από τα άτομα (Giddens,1990).

Το γεγονός αυτό όχι μόνο απομάκρυνε τις κοινωνικές σχέσεις από την αμεσότητα και την οικειότητά τους, μετατρέποντας την καθημερινή ζωή σε απρόσωπη και τυπική, αλλά δημιούργησε και νέες μορφές ψυχολογικής ευπάθειας, αφού η εμπιστοσύνη σε αφηρημένα συστήματα δεν επιβραβεύεται ψυχολογικά όπως η εμπιστοσύνη σε πρόσωπα.

Η σύγχρονη αυτή κοινωνική πραγματικότητα εξυπηρετεί ένα νέο ρυθμιστικό μηχανισμό της συμπεριφοράς και των συναισθημάτων που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, τη βιο-εξουσία, για την οποία μίλησε ο γάλλος φιλόσοφος, ιστορικός και κοινωνικός θεωρητικός Michel Foucault (1926-1984).

Η βιο-εξουσία (1978) συνιστά μια περισσότερο επεξεργασμένη και λανθάνουσα κοινωνική μορφή ελέγχου, ρύθμισης και παρέμβασης, η οποία τοποθετεί τη ζωή στο κέντρο των τεχνικών και των τεχνολογιών της εξουσίας και δημιουργεί κανονικοποιημένα και πειθαρχημένα σώματα.

Μέσω της επιβολής προτύπων σκέψης και συμπεριφοράς τα άτομα απομονώνονται, με συνέπεια τη δημιουργία μιας πολύ μεγάλης συναισθηματικής απόστασης ανάμεσά τους, που εμποδίζει την ανάπτυξη οικείων και ουσιαστικών προσωπικών σχέσεων.

Όμως, η διέξοδος του σύγχρονου ατόμου από τα πολλαπλά προβλήματα που αντιμετωπίζει στο ρευστό, αβέβαιο και καταπιεστικό περιβάλλον της σύγχρονης εποχής μπορεί να βρεθεί μόνο στο πλαίσιο της δημιουργικής αλληλεπίδρασης με τους άλλους και της οικοδόμησης προσωπικών σχέσεων, δηλαδή δεσμών βασιζόμενων στην εμπιστοσύνη, η ανάπτυξη της οποίας σημαίνει αμοιβαία διαδικασία αυτοαποκάλυψης (Giddens, 2001).

Η αντικατάσταση της απροσωπίας με την οικειότητα στις καθημερινές συναναστροφές, η ανοικτότητα και η αμοιβαία διαδικασία αυτοέκφρασης είναι τα μέσα με τα οποία το σύγχρονο άτομο όχι μόνο μπορεί να κατακτήσει ένα στοιχείο μονιμότητας και σταθερότητας στο διαρκώς μεταλλασσόμενο κοινωνικό περιβάλλον αλλά και να περιχαρακώσει τις μηχανικές και ορθολογικές φόρμες ελέγχου της κοινωνίας και του σώματός του.

«Χτίζουμε πολλούς τοίχους αλλά όχι αρκετές γέφυρες», είχε πει χαρακτηριστικά ο άγγλος επιστήμονας Ισαάκ Νεύτων (1642-1727).

Υπάρχει, επομένως, η ανάγκη περισσότερο από ποτέ, μειώνοντας τις αποστάσεις, να δώσουμε το χώρο και το χρόνο για την καλλιέργεια περισσότερης και ουσιαστικότερης επικοινωνίας, χωρίς υπερβολική ανησυχία και άγχος για το φαίνεσθαι ή την έλλειψη των υλικών αγαθών που εξασφαλίζουν τη δημιουργία της επιθυμητής εξωτερικής εμφάνισης και την επιτυχημένη αυτοπαρουσίαση.

Είναι, αντίθετα, ζωτικής σημασίας να δώσουμε προτεραιότητα στο δυναμικό και ενεργητικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει το σώμα στη βίωση των κοινωνικών μας σχέσεων και να διαχειριστούμε το σώμα μας ως μια επικοινωνιακή ολότητα, προκειμένου να διευκολυνθεί η κοινωνική αλληλεπίδραση.

Η ελευθέρωση των συναισθημάτων που «κρύβει» το σώμα μας και η αβίαστη έκφρασή τους στην καθημερινότητά μας είναι το «κλειδί» που θα οδηγήσει στην ποιοτικότερη επικοινωνία μας με τους άλλους και σε μια θετικότερη εξέλιξη σε όλους τους τομείς της ζωής μας.

Οι προσωπικές σχέσεις συνιστούν σταθερές αξίες, πηγή άντλησης θετικών συναισθημάτων αλλά και ένα ασφαλές και υποστηρικτικό πλαίσιο για τα σύγχρονα άτομα, καθιστώντας τα πιο δυνατά να αντεπεξέλθουν σωματικά και συναισθηματικά στις δύσκολες καταστάσεις που βιώνουν καθημερινά.

Η ρήξη της αυτοαπομόνωσης και το συναισθηματικό μοίρασμα αποτελεί και έναν από τους αποτελεσματικότερους τρόπους για να κάνουν τα άτομα την υπέρβαση, ανατρέποντας τις αθέατες σχέσεις εξουσίας και δυνάμεις ελέγχου που υποβιβάζουν και αντικειμενικοποιούν την ύπαρξή τους.

Η βαθύτερη ψυχική επαφή, η αλληλεγγύη, η αλληλοϋποστήριξη και η συνένωση των δυνάμεων απαλλάσσουν τα άτομα από τους φόβους τους και τα καθιστούν πιο ισχυρά, ικανά να δημιουργήσουν αντιστάσεις και να ενεργοποιήσουν τις δυνατότητες δράσης τους.

Επενδύοντας στις προσωπικές σχέσεις και πλησιάζοντας ο ένας τον άλλον, επομένως, ωφελούμαστε τόσο σε συναισθηματικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο κοινωνικής ανάπτυξης, ξανακερδίζουμε την αυθεντικότητα της ύπαρξής μας και αλλάζουμε τη ζωή μας.

Γι’ αυτό επαναθεμελιώστε τις προσωπικές σας σχέσεις και μην κρατάτε τις αποστάσεις!

Ειδήσεις υγείας σήμερα
Ζεαξανθίνη: Όσα πρέπει να ξέρουμε για το αντιοξειδωτικό των ματιών
Ξεκινά σε λίγες ημέρες το 14ο Συνέδριο Φαρμακευτικού Management
Ποια αντισυλληπτικά συνδέονται με πρόκληση όγκων στον εγκέφαλο